مطالعات قرآنی
اعظم سادات شبانی؛ فروغ پارسا
چکیده
برخی خاورشناسان در جهت تثبیت نظریه اقتباس، انگاره خطاهای قرآنی درباره َاعلام و شخصیتهای متون مقدس پیشین را مطرح کردهاند. مقاله حاضر با توجه به شیوه تفسیری «پیشنمون شناختی» در فرهنگ دینی کلیسایی و نیز استفاده از نظریات مفسران مسلمان پیشین درباره تعابیر قرآنی «اخت هارون» و «بنت عمران» به مریم3 ، به بازخوانی و حل ...
بیشتر
برخی خاورشناسان در جهت تثبیت نظریه اقتباس، انگاره خطاهای قرآنی درباره َاعلام و شخصیتهای متون مقدس پیشین را مطرح کردهاند. مقاله حاضر با توجه به شیوه تفسیری «پیشنمون شناختی» در فرهنگ دینی کلیسایی و نیز استفاده از نظریات مفسران مسلمان پیشین درباره تعابیر قرآنی «اخت هارون» و «بنت عمران» به مریم3 ، به بازخوانی و حل مشکلات فهم این عبارات قرآنی پرداخته و نظریات خاورشناسان را به چالش کشیده است. مفسران مسیحی با استفاده از روش تفسیری پیشنمون شناختی (تیپولوژی)، شخصیتهای تنخ را به افراد بعدی در عهدجدید، مرتبط میسازند. این پژوهش با کنکاش در این روش تفسیری به دنبال بررسی تاثیر آن در فهم عبارات قرآنی مذکور است. توجه به کاربرد نام «هارون» در تنخ و عهدجدید و همچنین استفادههای استعاری از واژگانی نظیر «اخت»، «بنت» و «ابن»، در بینامتنیت کتابمقدس و قرآنکریم، مورد توجه این پژوهش است. در مواجهه با تفسیر پیشنمون شناختی مسیحی، قرآن در مواردی با این نوع برداشتهای تفسیری همراهی دارد که در حد یک روش فهم قابل اعتنا میباشد
محمود مکوند؛ امیرحسین فلاح پور
چکیده
واژه قرآنی «حَصور» تنها یکبار در آیه 39 سوره آلعمران و در توصیف یحیی نبی(ع)، آمده است. با اینحال ریشه آن، «ح-ص-ر»، شش بار در قرآن کریم بهکار رفته است. عموم مفسران و مترجمان، این واژه را با عدم تمایل یحیی(ع) به ازدواج و عفت وی نسبت به زنان مرتبط دانستهاند. این مفهوم خود خاستگاه بعضی اختلافات فقهی در باب استحباب نکاح و ...
بیشتر
واژه قرآنی «حَصور» تنها یکبار در آیه 39 سوره آلعمران و در توصیف یحیی نبی(ع)، آمده است. با اینحال ریشه آن، «ح-ص-ر»، شش بار در قرآن کریم بهکار رفته است. عموم مفسران و مترجمان، این واژه را با عدم تمایل یحیی(ع) به ازدواج و عفت وی نسبت به زنان مرتبط دانستهاند. این مفهوم خود خاستگاه بعضی اختلافات فقهی در باب استحباب نکاح و نیز برخی مسائل کلامی درباره انبیاء(ع) شده است. بر این اساس، در پژوهش حاضر به مطالعه و بررسی واژه «حَصور» در ادبیات کهن عربی، مشتمل بر اشعار جاهلی و مخضرمین پرداختهایم و آن را در زبانهای سامی ریشهیابی کردهایم. این مطالعه نشان میدهد که مفهوم بنیادین ریشه «ح-ص-ر» در زبانهای سامی عبارت است از: تنگ گرفتن، احاطه کردن، دیوار کشیدن(دورِ مکانی)، زندان، زمین زراعی محصور و مانند آن. افزون بر این با تبیین ارتباط معنایی واژه قرآنی «حَصور» با مفهوم بنیادین پیشگفته، این نتیجه حاصل شد که واژه بر پرهیزکاری سختگیرانه، خویشتن داری یا کفّ نفس یحیی(ع) دلالت دارد. این معنا با آیاتی از قرآن و کتابمقدس تأیید میشود. با اینهمه، برای تأیید معنای جاافتاده و فراگیر در تفاسیر و ترجمههای قرآن هیچ شاهدی به دست نیامد.