نویسندگان

• نصرت نیل ساز
• صدیقه ملک لو

دانشگاه تربیت مدرس

چکیده

مفسران اهل تسنن و شیعه از دیرباز دربارۀ معنی امام، ویژگی‌ها، و شئون امامت اختلاف نظر داشته‌اند. مهم‌ترین مستند هر دو گروه برای اثبات دیدگاه خود قطعاً آیات قرآن بوده است. در این میان یکی از مهم‌ترین آیاتی که شیعه با استناد به آن، ضمن متفاوت دانستن مقام امامت از نبوت، مهم‌ترین ویژگی‌های امام مانند لزوم عصمت ظاهری و باطنی و درنتیجه ضروری بودن تعیین امام از سوی خدا را نتیجه گرفته آیۀ 124 سورۀ بقره است. شیعیان هم‌چنین این آیه را دلیلی بر بطلان امامت هر فاسق و ظالمی تا روز قیامت دانسته‌اند و از این آیه در مناقشات کلامی در مسئلۀ امامت بعد از پیامبر (ص) فراوان بهره برده‌اند. از آن سو مفسران اهل تسنن با یک‌سان دانستن مقام امامت و نبوت این آیه را دلیلی بر لزوم عصمت انبیا دانسته‌اند؛ با این‌ حال به این آیه برای اثبات عصمت ظاهری امام، بطلان امامت کافر و فاسق، چه به‌منزلۀ رهبر جامعۀ اسلامی یا در منصب قضاوت یا امامت نماز نیز استناد کرده‌اند.

کلیدواژه‌ها

• کارکردهای کلامی
• فریقین
• تفسیر
• امامت

عنوان مقاله [English]

Approaches to the Q:2:124 in the Issue of Iman in Shii and Sunni Tafsirs

نویسندگان [English]

• nosrat nilsaz
• sedigheh maleklou

tarbiat modares university

چکیده [English]

From a long time ago the interpreters of Sunnite and Shiite theologians have had dispute over the meaning of Imam (leader) and his characteristics, and dignities of the Imamate. Of course, to prove their points of views the most important documents for both groups are the verses of the Holy Quran among which the most important verses that Shiite refer to is Chapter Baqara (2): Verse 124 which, among others, describes the difference between prophecy and the positions of the Imam’s leadership, of which the most important characteristics of the leader include the necessities of inward and outward chastity and thus the determining of the Imam by God Almighty, is concluded. The Shiites also take this verse as an invalidation of any lecher and ruthless leadership, as Imam, until the Day of Resurrection, and use this verse in all of their verbal disputes about the subject of leadership after the (PBUH).
On the other hand, Sunnite interpreters believe in the identity for the prophecy and Imamate (leadership) and took this verse as the requirement of the prophet’s chastity, yet they also took it for proving the Imam’s (leader’s) outward chastity and also to refer to it as invalidation of any lecher and ruthless leadership, either as a leader of an Islamic society, or in a judicial position of society or as the leader of congregational prayers

کلیدواژه‌ها [English]

• Verbal disputes
• Interpreters
• Theologians
• SHIITE
• Sunnite
• Leader (Imam)